آلودگي پلاستيك در عميق‌ترين نقاط
حضور پلاستيك در گودال‌هاي عميق
پلاستيك‌ها حتي به عميق‌ترين نقاط اقيانوس، مانند گودال ماريانا، رسيده‌اند. براي مثال، كيسه‌هاي پلاستيكي و ظروف يك‌بارمصرف در عمق ۱۰ هزار متري يافت شده‌اند. اين زباله‌ها از طريق رودخانه‌ها و كشتي‌ها وارد اقيانوس مي‌شوند. تخمين زده مي‌شود كه روزانه ۵۰۰ هزار تكه پلاستيك توسط كشتي‌ها در دريا ريخته شود. اين پلاستيك‌ها به دليل تجزيه‌ناپذيري، سال‌ها در محيط باقي مي‌مانند. ربات‌هاي زيردريايي اين آلودگي‌ها را ثبت كرده‌اند. اين مشكل زنجيره غذايي را تهديد مي‌كند، زيرا موجودات پلاستيك را با غذا اشتباه مي‌گيرند. كاهش استفاده از پلاستيك‌هاي يك‌بارمصرف براي حل اين مشكل ضروري است.
تأثير پلاستيك بر موجودات دريايي
پلاستيك‌ها به موجودات دريايي، مانند لاك‌پشت‌ها و پرندگان، آسيب جدي مي‌رسانند. براي مثال، ۴۲ گونه پرنده دريايي پلاستيك را به جاي عروس دريايي خورده‌اند. اين اشتباه باعث مسموميت، خفگي يا مرگ مي‌شود. در اعماق، كرم‌هاي دريايي و ماهي‌ها نيز پلاستيك‌هاي ريز (ميكروپلاستيك) را مصرف مي‌كنند. اين مواد در زنجيره غذايي تجمع پيدا مي‌كنند و به موجودات بزرگ‌تر منتقل مي‌شوند. مطالعه نمونه‌هاي زيستي نشان داده كه ميكروپلاستيك‌ها در بدن موجودات عميق يافت مي‌شوند. اين مشكل سلامت اكوسيستم‌ها را به خطر مي‌اندازد. آموزش عمومي و مديريت زباله راهكارهاي كليدي براي كاهش اين آسيب هستند.
منابع اصلي آلودگي پلاستيك
بيش از ۸۰ درصد پلاستيك‌هاي اقيانوس از منابع زميني، مانند رودخانه‌ها و فاضلاب‌هاي شهري، مي‌آيند. براي مثال، رودهاي صنعتي در شمال اروپا روزانه زباله‌هاي پلاستيكي را به درياي شمال مي‌ريزند. كشتي‌ها نيز با ريختن ظروف و تورهاي ماهيگيري به اين مشكل دامن مي‌زنند. در سال ۱۹۸۸، سواحل آمريكا مملو از زباله‌هاي بيمارستاني و پلاستيكي شد كه اعتراضات عمومي را برانگيخت. اين موضوع منجر به قانون ممنوعيت ريختن زباله در اقيانوس شد. اما هنوز ۱۰ تا ۲۰ درصد آلودگي دريايي از زباله‌هاي عمدي است. مديريت پسماند و قوانين سخت‌گيرانه‌تر براي كاهش اين منابع ضروري‌اند.
چالش‌هاي پاكسازي پلاستيك در اعماق
پاكسازي پلاستيك از اعماق اقيانوس به دليل فشار بالا و هزينه‌هاي گزاف دشوار است. براي مثال، ربات نرئوس در گودال كرمادك در عمق ۹۹۹۰ متري منفجر شد، كه نشان‌دهنده چالش‌هاي فني است. فناوري‌هاي فعلي، مانند ربات‌هاي زيردريايي، براي جمع‌آوري زباله‌ها در اعماق محدود هستند. پلاستيك‌هاي ريز در رسوبات بستر پراكنده مي‌شوند و جمع‌آوري آن‌ها تقريباً غيرممكن است. توسعه فناوري‌هاي جديد و سرمايه‌گذاري در تحقيقات ضروري است. آموزش عمومي براي كاهش توليد پلاستيك نيز كمك مي‌كند. اين چالش‌ها نيازمند همكاري جهاني براي حفاظت از اقيانوس‌هاست.
راهكارهاي كاهش آلودگي پلاستيك
براي كاهش آلودگي پلاستيك در اعماق اقيانوس، بايد توليد و دفع پلاستيك مديريت شود. براي مثال، استفاده از كيسه‌هاي پارچه‌اي به جاي پلاستيكي در خريد روزانه مي‌تواند مؤثر باشد. بازيافت پيشرفته و كاهش استفاده از پلاستيك‌هاي يك‌بارمصرف نيز ضروري است. قوانين بين‌المللي، مانند كنوانسيون UNCLOS، بايد نظارت بر دفع زباله را تقويت كنند. آموزش جوامع محلي درباره مديريت زباله تأثيرات زميني را كاهش مي‌دهد. فناوري‌هاي نوين، مانند فيلترهاي ميكروپلاستيك در فاضلاب، مي‌توانند كمك كنند. تحليل اثربخشي اين روش‌ها به بهبود آن‌ها كمك مي‌كند. اين اقدامات اقيانوس‌ها را براي نسل‌هاي آينده حفظ مي‌كنند.
برچسب: ،